Ба таври умум чунин мешуморанд, ки нӯшокии мӯътадил барои саломатии бадан муфид аст; Ин ақида аз пажӯҳиши се даҳсолаи охир бармеояд, ки нишон дод, ки афроде, ки ба таври мӯътадил менӯшанд, нисбат ба одамоне, ки бештар менӯшанд ё ҳеҷ гоҳ менӯшанд, бештар майл мекунанд. Солимтар ва эҳтимоли бармаҳал мурдан камтар аст.

Агар ин дуруст бошад, пас ман (муаллифи аслӣ) хеле шодам. Вақте ки таҳқиқоти охирини мо нуқтаи назари болоро зери шубҳа гузошт, муҳаққиқон муайян карданд, ки дар муқоиса бо нӯшокиҳои нисбатан калон ё нӯшокӣ, нӯшокиҳои мӯътадил воқеан хеле солим ҳастанд, аммо дар айни замон онҳо нисбатан сарватманданд. Вақте ки мо сарватро назорат мекунем Вақте ки сухан дар бораи таъсири он меравад, манфиатҳои саломатии машрубот дар занони синнашон аз 50 ва болотар хеле кам хоҳад шуд ва манфиатҳои саломатии нӯшокиҳои мӯътадил дар байни мардони ҳамсинну сол тақрибан вуҷуд надоранд.

Тадқиқотҳои маҳдуд нишон доданд, ки нӯшокии мӯътадил мустақиман ба беҳтар шудани вазъи саломатии пиронсолон дар гурӯҳи синну соли 55 то 65 алоқаманд аст. Аммо, ин таҳқиқот омили асосие, ки ба саломатии бадан ва истеъмоли машрубот таъсир мерасонад, ба назар гирифта нашудааст. Он сарват (сарват) аст. Барои амиқ омӯхтани ин масъала муҳаққиқон таҳқиқ кардаанд, ки оё пиронсолон маҳз аз нӯшидани машруботи мӯътадил солимтар мешаванд ё сарвати пиронсолон метавонад тарзи ҳаёти солими онҳоро таъмин кунад.